Psie sporty jako pomoc w pokonywaniu lękliwości

Talviszon

Zakładam ten temat przede wszystkim kierując się chęcią wymiany doświadczeń i opinii związanych z tym właśnie aspektem psich sportów.

Od niecałych 2 miesięcy z Talvi ćwiczę agility i w ciągu tego czasu zauważyłam sporą poprawę jej zachowania w sytuacjach, które są sporym wyzwaniem dla jej odwagi.

Talvi jako pies lękliwy ze skrajnym właściwie przypadkiem "kennelozy" i koszmarnymi zaniedbaniami w szczenięcej socjalizacji, na pierwszych treningach bała się wszystkiego - uciekała z podkulonym ogonem, jak rozkładaliśmy sprzęt, bała się podejść do przeszkód, o ich pokonywaniu nawet nie mogło być mowy.

Teraz cieszy się, jak widzi rozkładany sprzęt, skacze jak szalona, a jej ulubioną przeszkodą jest tunel, który zresztą stosujemy jako jedną z nagród za dobrze wykonane bardziej złożone ćwiczenia - a tunelu na początku bała się najbardziej Smile

I jakby tak zebrać wszystkie dotychczasowe plusy agility w aspekcie odlękowiania psa, to można wyszczególnić:

- oswojenie wylęknionego psa z faktem, że dziwnie wyglądające przedmioty, nieraz ruchome, i wydające nagłe dźwięki nie są straszne, ale można to skojarzyć z dobrą zabawą.

- pies wykonując zadania w porozumieniu z opiekunem na odległość, nabiera pewności siebie - a to jest bardzo ważne w terapii antylękowej.

- wzmacnia się bardzo więź z opiekunem - łatwiej jest nawiązać z psem kontakt w sytuacjach stresowych i odwrócić uwagę psa od "strasznego" bodźca. Tym samym bodziec przestaje mieć dominujące znaczenie i w konsekwencji przestaje być straszny.

- ruch fizyczny, bieganie, skakanie wywołuje pozytywne reakcje w organizmie - psy z natury lubią wysiłek fizyczny Smile

- po treningu, kiedy pies jest zmęczony fizycznie, ale pozytywnie nastawiony psychicznie, lepsze rezultaty daje np. socjalizacyjny spacer w warunkach miejskiego ruchu - przynajmniej u nas to działa. Talvi nie zwraca uwagi na wiele bodźców, idzie sobie na luźnej smyczy i łatwo mi jest nawiązać kontakt wzrokowy i nagrodzić. Na pewno działa tutaj też fakt, że ja sama po treningu jestem wyluzowana, zadowolona i moje nastawienie na pewno odbija się w niuansach mowy ciała, jakie pies dostrzega.

Ktoś ma jeszcze jakieś swoje doświadczenia? Mam ochotę jeszcze napisać o regułach, których należy w mojej opinii przestrzegać, bo łatwo jest niestety lękliwego psa zniechęcić i wzmocnić jego lękowe reakcje, ale o tym może później, bo też muszę sobie kilka rzeczy ułożyć w głowie Smile

Airedaleski

pisz............ pisz............. pisz...........

whitewestie

Ja też zgadzam się z opinią, że agility świetnie wpływa na psychikę psa i jego poczucie pewności. Zaczęłam ćwiczyć agility z moją szkotką przede wszystkim po to, żeby poprawić jej pewność siebie oraz nasze relacje, bo szkot jak to szkot, nie bardzo chce wykonywać polecenia.
Efekt ćwiczeń był bardzo fajny. Mam wrażenie, że po treningach Wania z większą ufnością pochodziła do nowych rzeczy i do ludzi. Miała wiele radości (podobnie jak ja) ze wspólnej pracy. No i zakakiwała mnie. Okazało się na przyklad, że ten nieco oporny we wspólpracy szkocik wygrał klubowe zawody agility w klasie small Shocked

Dla mnie agility to nie tyle sportowe wyczyny, ale fajna praca nad komunikacją z psem.

Talviszon

whitewestie szkoty to bardzo inteligentne psy i jeśli się je od początku poprowadzi uwzględniając ich specyficzną inteligencję, to potem zaskakują tak, jak ów słynny Hitchcock, który na mistrzostwach świata w Czechach zajął 13 lub 14 miejsce na około 200 uczestniczących psów Wink

Dopiszę jeszcze kilka uwag "krytycznych", pod tytułem "co można skopać" Wink

Zasadniczo to skopać można antylękową terapię psa, zmuszając go np. do przeskakiwania przez hopki, ciągnąc na smyczy, podczas gdy pies boi się w ogóle przebywania w pobliżu tych "strasznych" sprzętów Wink

Dlatego bardzo wskazane jest rozsądne, krytyczne spojrzenie na metody, jakie stosuje osoba prowadząca trening. My akurat trafiłyśmy z Talvi do pani Anki Makosz, która wyciągała ze stanów lękowych swoją bernenkę i doskonale rozumie, co można, a czego nie wolno absolutnie robić z psem wylęknionym. Jeśli natomiast instruktor uważa, że psa należy zmusić, to lepiej poszukać innej szkoły agility.

Talvi samodzielnie, ale bez przekonania skakała przez najniżej położoną poprzeczkę już na drugim swoim treningu, ale te chwile były przeplatane dłuższymi momentami, gdy przestraszona odbiegała, wąchając trawę i potem z oddali przyglądając się, co robimy. Po jakimś czasie znów podchodziła, za co była wychwalana pod niebiosa Wink

Aby była skłonna wejść do tunelu, musiałam wczołgać się z przeciwnej strony i skusić ją zabawką i nie byle jakim smakołykiem (aromatycznym suszonym płuckiem Maceda Very Happy

).

Z tego, co przeszłam z nią do tej pory widzę, jak olbrzymie znaczenie ma nagradzanie i wychwalanie psa za każde zainteresowanie, jakie wykaże w kierunku danej przeszkody - spojrzenie z podniesionymi uszami, podejście, obwąchanie.

Absolutnie nie wolno się spieszyć z postępami. Psu lękliwemu lepiej dać więcej czasu na zapoznanie się z nową dla niego rzeczą i często więcej czasu taki pies wymaga w początkowym etapie nauki pokonywania danej przeszkody. Z drugiej strony ma to też działanie silnie utrwalające - zwraca się z nawiązką, gdy zniknie lęk, a w jego miejsce pojawi się ulga i radość, bo wtedy na fazie tej euforii pies tym chętniej się uczy.

Ja się bardzo cieszę, że za namową falki poszłam z Talvi na te treningi. Świetna sprawa, naprawdę, i aż wzruszenie mnie teraz ściska, jak sobie przypominam tą na maksa uhahaną erdelową japę przy bieganiu na prostym torze, asystę przy rozkładaniu i sprzątaniu sprzętu oraz zachowania pod tytułem "to mój teren, ja tutaj pilnuję!" - wymierzone przeciwko intruzom ośmielającym się stać po drugiej stronie ogrodzenia i przyglądać treningowi Wink

No i to, że w ostatnią niedzielę praktycznie zaciągnęła mnie do samego ośrodka szkoleniowego Very Happy

whitewestie

Sposób zmuszania psa do agility przez ciągniecie go na siłę przez przeszkody jesto dość dziwny Hmmm

Wydawało mi się, że w agility raczej stosuje się metody pozytywne, a nie przymus...

Hitchcock to mój idol Smile

Wydaje mi się, że jego wlaścicielka z kilkoma innymi szkotami ćwiczy agility. Wania też fajnie idzie przez przeszkody, ale ma problem ze skakaniem. Nie bardzo wyobrażam sobie, jak by miała przeskoczyć 35 cm. Jednak dobrze daje się prowadzić po torze i w ogóle jest bardzo zadowolona z treningu... Teraz mamy przerwę zimową, ale wiosną znowu wrócimy na tor.